A "LUZ" , unha actriz espectacular.

O pasado mércores ocorreu algo inédito no centro, un raio de luz colouse na nosa biblioteca e axiña comezou a manifestarse de moi diferentes formas. 

Como se fora unha actriz que se preparara  todos os papeis dunha obra teatral adoptou personaxes diferentes e mudou o vestiario acorde á reacción co decorado. 
Ao principio entrou en escena reflexándose nunha pirámide transparente para nos ofrecer un atractivo holograma.  Os asistentes estaban entusiasmados, a cousa pintaba ben e a función prometía sorpresas.

 

Sempre que hai unha obra aparecen @s crítico@s para falar dela, unhas veces ben e outras non tanto. QUE MEDO!  

 Por sorte e tamén preparación, @s crític@s actuaron positivamente e falaron "moi ben" da que consideramos unha "revelación". Explicaron perfectamente o seu comportamento variable; un tanto “particular” ... sempre na súa “onda”

Para unha análise  precisa e co ánimo de captar calquera movemento  imperceptible da nosa “estrela”  @s crític@s utilizaron as tecnoloxías que tiñan ao seu alcance. Optaron por rexistralo cunha cámara e proxectalo simultaneamente para non perder detalle.  

Foi desta maneira como nos ensinaron a traxectoria que toma un raio láser cando entra nun chorro de auga : unha danza  zigzageante no interior das paredes do tubo. A actriz, co seu xeométrico baile, tocounos a “fibra óptica”

                                     

De súpeto e para o noso asombro, un crítico fixo o que nunca debería facer: un espoiler! Adiantounos cómo a actriz ía actuar. Dixo con voz  clara: Agora tomará o papel da refracción! 

Aínda que houbo un momento de incerteza, pronto esquecemos o desliz e prestamos atención ao novo xiro que tomaba o acontecemento.

E que maneira de actuar! Por momentos cremos que a actriz perdera a razón e volvérase tola. Así como entraba en diferentes corpos tomaba distintas velocidades  provocando verdadeiros efectos ópticos. O atrezo non podía resistir á súa maxia.

Pasou de rachar un pau 

para despois facer desaparecer un vaso de cristal dentro doutro 

e por último deformar o “telón”

Tanta intensidade tiña que ser esgotadora, non podía continuar a ese ritmo. Estabamos seguros de que tarde ou cedo ía desfalecer. Foi entonces cando a nosa interprete dirixiuse ata un CD. O público pensou que a función incluiría un apartado musical pero non era esta a súa intención. Achegouse con calma, en silencio, de fronte, reflexionando a cerca de cómo podería salvar o obstáculo que non lle permitía seguir. 

Decidiu deixar de concentrarse en si mesma  e  buscar novos horizontes ao redor. Este cambio de actitude fixo posible unha estampa cromática  incrible; diversa e alucinante que a crítica titulou como difracción.

A actriz  tíñao claro, xa non podía dar volta atrás e desaparecer, subiu a escena para deixar a pel e agora era o momento de ensinar todo o seu interior. .

O monólogo non se fixo esperar. Non valía un Ser ou non ser de Hamlet, non podía crear dúbidas; un Eu son así  de Newton era máis acertado. E comezou a darlle voltas as cousas, de súpeto parar e mostrar todos os matices que a conformaban: vermello, laranxa, amarelo, verde, azul, azul escuro (índigo) e o violeta. 

A función rematou e ocorreu o de sempre: aplausos, gritos, ovacións e carreiras para sacar os primeiros e escasos selfies. Foron @s crític@s os primeiros en chegar cos seus móbiles.   Tamén nos selfies tivo que facer das súas. Virou para unha luz ultravioleta facendo destacar as cores fluorescentes.

Antes de marchar pedímoslle o seu autógrafo e, alí mesmo, no medio da biblioteca debuxouno. Eu sempre firmo cun light painting ! dixo.

Pareceunos máis un garabato ca unha rúbrica, pero xa sabedes: cousas de divas!